Elem, skoro naiđem na članak o jednom SF pioniru i zapanjim se pomalo, jer eto, prvi put čujem za to ime. Naravno, to samo po sebi ne znači bog zna šta, jer pamćenje je varljivo a i smanjuje se vremenom, jelte, no ipak, ispostavi se da mi je ime zaista nepoznato, čak i kad sam rečeno pamćenje malko osvežila čika Klutovom
Ilustrovanom enciklopedijom SFa.
A reč je o ovom čoveku:
Edward Page Mitchell, rođen 1852 a umro 1927.
Godine 1897 postaje urednik njujorškog dnevnika The Sun, i u tim novinama objavljuje rane SF priče, od kojih je nekoliko i sam napisao i anonimno objavio.
Ali kakve su to priče!
Urednik Sam Moskowitz je editovao kolekciju Mitchellovih priča za Doubleday i ista je objavljena 1973, pod nazivom
The Crystal Man.
Naravno, kopirajt za te priče je istekao, pa se otud iste mogu i besplatno čitati na netu: naći ćete ih na
ovom linku.
Dalje, intrigantno je da priča
The Clock That Went Backward objavljena u septembru 1881, dakle, u vreme kad je Herbert George Wells imao ciglih 15 godinica. Naravno, pošto je priča bila anonimno objavljena, Wells nije mogao da zna ko je autor, ali s obzirom da je bio obrazovan i načitan, velike su šanse da ju je pročitao, a još veće da je čitanje iste ostavilo ključan uticaj na njega tako mlađanog.
Sam Moskowitz pominje Mitchellove zasluge u toj za sada izgleda jedinoj studioznoj analizi Mitchelovog opusa, pa kaže:
He wrote the earliest known story utilizing a theory suitable for faster than light travel, and in 1874.
He wrote a time machine story in 1881, seven years before H.G. Wells…
The first fictional concept of a neo-electronic thinking computer functioning in the head of a human was his in 1879.
…There is no previous story on record of the creation of an invisible man through scientific means than his in 1881, and the scientific explanation and at least one of the incidents are very close to that of H.G. Wells’s [sic] which it preceded by sixteen years.
The first use of freezing by a mechanical process so that a person can be revived at a later date was his in 1879.
I tako, sve u svemu, moram da priznam kako se iskreno zapanjila činjenica da se o ovom čoveku tako malo zna. A fakt da je njegova proza idejno i stilski nekoliko decenija ispred onoga što danas znamo kao ‘gernzbekovština’ me još više zapanjuje, i iskreno raduje.
